Πάνω από το χωριό, νοτιοδυτικά στην πλαγιά του λόφου «Αετός», ένα μικρό φυσικό σπήλαιο κατοικήθηκε ως ασκητήριο μοναχών. Εσωτερικά το κοίλωμα του βράχου δεν έχει μετατραπεί. Κτίστηκε, όμως, στην είσοδό του τοίχος και αφέθηκε μία μικρή είσοδος. Στη θέση της επιχρισμένης κόγχης λίγα ίχνη μαρτυρούν την ύπαρξη τοιχογραφιών σε δύο στρώματα. Το αρχικό, πρέπει να ανάγεται στα βυζαντινά χρόνια (9ος αι. – 1204). Κατά περιγραφή του κ. Ν. Νικονάνου, το ασκηταριό είναι «ένα χαμηλό μακρόστενο σπήλαιο, με ανώμαλες πλευρές, που προχωρεί 3,35 μ. μέσα στο βράχο. Το μεγαλύτερο πλάτος του, στο μέσο περίπου του μήκους του είναι 1,22 μ. και το ύψος του 2 μ. περίπου. Το άνοιγμά του είναι 1,40 μ. και φράσσεται με τοίχο που φέρει στο μέσο την είσοδο. Το εσωτερικό του αποτελείται από το φυσικό βράχο,
εκτός από ένα τμήμα του στην ανατολική πλευρά, με επιχρισμένα τοιχώματα όπου υπάρχει η παράσταση της Δέησης».