ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΕΙΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΝΑΤΟΛΗΣ
ΤΟ ΕΤΟΣ 2000
Στην εποχή μας υπάρχει παγκόσμιο ενδιαφέρον για την Βυζαντινή τέχνη.
΄Ετσι, αρκετές έννοιες βγήκαν στην επιφάνεια και ξαναμελετήθηκαν.
Μία από αυτές είναι η έννοια του ΄΄ Κειμηλίου΄΄ . Ενδιαφέρουσα έννοια και δια το γεγονός ότι δεν υπάρχει για τη λέξη ΄΄Κειμήλιο΄΄ κάτι αντίστοιχο στις ευρωπαϊκές γλώσσες.
Η συλλογική αίσθηση και εμπειρία αποδέχεται ως Κειμήλιο αυτό το αντικείμενο, που για κάποιο λόγο είναι δεμένο με το μέσα μας, την καρδιά μας. Αυτό δηλαδή το οποίο εκπορεύεται από την καρδιά μας και στο οποίο αναπαύεται το πνεύμα μας.
Σήμερα ένας νεοσυγκρητισμός και το δόγμα <<όλα για όλους>> ισοπεδώνουν τις αξίες και καταργούν τις αποστάσεις που όρισε η Παράδοση.
Τα ιερά Κειμήλια είναι ο πλούτος και η δόξα της Εκκλησίας μας ως γέφυρες μέσω των οποίων παρέχεται σε μας η Θεία Χάρης.
Εάν τα ιερά κειμήλια θεωρηθούν Μνημεία, κινητά ή ακίνητα, τότε μοιραία οδηγούμαστε σε πνευματική πτώχευση.
Ας αντιληφθούμε το γιατί οι παππούδες κράτησαν τις αποστάσεις μεταξύ Μουσείου και Εικονοφυλακίου. {Το γιατί η Θ. Λειτουργία δεν είναι μια παράσταση και η Ι. Εξομολόγηση δεν είναι ψυχανάλυση}.
Εκατομμύρια πιστών σε κάθε εποχή, δίχως να γνωρίζουν γράμματα και Θεολογία, κράτησαν την πίστη τους μέσα από αυτή την εγκάρδια σχέση τους με τα εικονίσματα.
Σήμερα, δυστυχώς, καθώς τα ιερά Κειμήλια γίνονται ολοένα και περισσότερο αντικείμενο έρευνας για την ιστορική, καλλιτεχνική, αισθητική, ακόμα και εμπορική τους αξία, λίγο-λίγο καταργείται η αγιαστική τους επικοινωνία με τους πιστούς.
Αυτό ως πνευματική διάβρωση συνιστά μια νέα εικονομαχία.
Δηλαδή, ενώ οι παππούδες μας μιλώντας για Εικόνες διηγούντο αναρίθμητα θαύματα εμείς ψάχνουμε να δούμε αν είναι Βυζαντινές ή όχι και ποια είναι η αξίας τους.
Αναντίρρητα, σήμερα, ένας χώρος φύλαξης κειμηλίων πρέπει να είναι επισκέψιμος και για τον κόσμο. ΄Ομως ένας τέτοιος χώρος οφείλει να είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα στεγνό <<ιστορικό>> μουσείο.
Οφείλει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να είναι πνευματικό διδασκαλείο {ψυχαγωγείο}.
Τα κειμήλια πρέπει να ζήσουν, και ζούν μόνο στο φυσικό τους περιβάλλον {εκκλησία ….}.
Οφείλουμε να διατηρήσουμε τόσο την υλική, όσο και την πνευματική τους υπόσταση.
Η πρώτη επιτυγχάνεται με σωστή επέμβαση συντήρησης, η δε άλλη με τη διατήρηση της λειτουργικής και λατρευτικής τους χρήσης.
Επειδή λοιπόν, νεκρώνοντας την αγιαστική ενέργεια των εικόνων βαδίζουμε παράλληλα με την οικολογική και σε μια πνευματική καταστροφή, ας κρατήσουμε την αντίληψη που έχει πλεόν παγιωθεί σε ακαδημαϊκούς χώρους: Πως η χρήση του αντικειμένου είναι αυτή που ολοκληρώνει την υπόστασή του.-